Juliusz Cezar

baro111

Kim był Juliusz Cezar? Jesli ktoś by mógł to niech napisze mi mały referacik

Holy

Tu niżej masz dużo informacji na temat Gajusza Juliusza Cezara
Najlepiej wybierz sobie najważniejsze i napisz referat.

W latach 60. I w. p.n.e. coraz większe znaczenie w Rzymie zyskiwał Gajusz Juliusz Cezar. Był on spokrewniony z rodem wielkiego przywódcy popularów Mariusza. Prawdopodobnie ze względu na młody wiek uniknął podczas rządów Suli wpisania na listy proskrypcyjne, co było równoznaczne z wyrokiem śmierci.
Cezar doprowadził wkrótce do zawarcia tajnego porozumienia między najbogatszym człowiekiem w Rzymie, pogromcą Spartakusa Krassusem, a niezadowolonym z postanowień senatu zwycięzcą ze wschodu Pompejuszem. Małżeństwo Pompejusza z córką Cezara Julią przypieczętowało porozumienie trzech wodzów - Pompejusza, Cezara i Krassusa, nazwane triumwiratem. W wyniku tej ugody Cezar został wybrany konsulem w 59 r. p.n.e. Podczas sprawowania tego urzędu Cezar spełnił żądania Pompejusza - uzyskał ziemie dla weteranów jego armii i zatwierdzenie jego postanowień na wschodzie. Wydał też prawo ograniczające swobodę namiestników w prowincjach, co zmniejszyło wyzysk ich mieszkańców. Mimo sprzeciwu senatu uzyskał działki ziemi w Kampanii dla rolników i żołnierzy. Po złożeniu konsulatu Cezar został na pięć lat namiestnikiem obu Galii - przedalpejskiej i zaalpejskiej.
W 56 r. p.n.e. odbył się zjazd trumwirów w Luce. W wyniku zawartych tam porozumień Cezar uzyskał namiestnictwo w Galii na następne 5 lat. Pompejusz otrzymał namiestnictwo w Hiszpanii, a Krassus w Syrii. Po śmierci Krassusa w walkach z Partami (53 r. p.n.e.) porozumienie między Pompejuszem a Cezarem, odnoszącym świetne zwycięstwa w Galii, zaczęło się rozpadać. Śmierć Julii, żony Pompejusza i córki Cezara, zaraz po urodzeniu przez nią dziecka, przyspieszyła ten proces. Od czasów Suli walka polityczna w Rzymie stała się bardzo kosztowna. Konsulowie i pretorzy po złożeniu urzędów zostawali namiestnikami prowincji i podczas sprawowania tej funkcji zyskiwali olbrzymi majątek. Tak więc coraz więcej osób ubiegało się o te stanowiska. Niektórzy zaciągali nawet olbrzymie długi, które przeznaczali na walkę polityczną, a więc na opłacanie zwolenników, urządzanie uczt i igrzysk dla ludu. Pieniądze oddawali po wzbogaceniu się podczas namiestnictwa w prowincji.
Podobno tak samo postępował Cezar, który pożyczył znaczne sumy na opłacenie kosztownej kampanii wyborczej. Porozumienie zawarte z Pompejuszem i Krasussem (trumwirat) ułatwiło mu prowadzenie politycznej gry i uzyskanie tytułu konsula. Po złożeniu konsulatu Cezar za zgodą trumwirów przyznał sobie prowincję Galię, w której mógł toczyć zyskowną wojnę, i w 58 r. p.n.e. przystąpił do jej podboju. Pomimo oporu Galów i licznych powstań w pełni mu się to udało. Najgroźniejsze było dla Cezara powstanie dowodzone przez Wercyngetoryksa (52 r. p.n.e.). O losach wojny zadecydowało oblężenie Alesii, w której zamknął się wódz powstańców wraz z częścią swoich wojsk. Oblegający Wercyngetoryksa Cezar sam był jednocześnie oblegany przez atakujących go z głębi kraju Galów. Rzymianie schronili się za podwójnym pasem umocnień - pierwszym oddzielili się od nacierających z Alesii wrogów, drugim od atakujących z zewnątrz. Pod Alesią w pełni ujawniła się siła osobowości i geniusz wojskowy Cezara. W 52 r. p.n.e. Wercyngetoryks wraz ze swoim wojskiem poddał się w pozbawionej żywności Alesii, jednocześnie legiony Cezara pokonały pozostałych Galów. W 51 r. p.n.e. cała Galia uznała władzę Rzymu.
Stłumienie powstania i ostateczne podporządkowanie Galii zapewniło Cezarowi olbrzymi majątek pochodzący z łupów wojennych i ze sprzedaży jeńców galijskich. Przede wszystkim jednak dziesięć lat walk, podczas których Cezar dzielił ze swymi żołnierzami trudy i niewygody, zezwalając im na grabieże i zdobywanie łupów, dbając o regularne wypłacanie żołdu i nagradzając ich dzielność, sprawiło, że legioniści wielbili go jak żadnego innego wodza. W 55 r. i 54 r. p.n.e. Cezar wyprawiał się do Brytanii i opanował wybrzeża tej wyspy. Stwierdziwszy jednak, że jej podbój nie przyniesie żadnych korzyści, wrócił do Galii. Pod nieobecność Cezara zajętego podbojem Galii (58-51 p.n.e.) w Rzymie rosło coraz bardziej znaczenie współpracującego z senatem Pompejusza. Zwycięstwa Cezara odbierano tam jako zagrożenie dla republiki. Pompejusz również zaczął postrzegać Cezara jako rywala. W 49 r. p.n.e. wydano ustawy, które uniemożliwiały Cezarowi ubieganie się o konsulat, groziły odebraniem mu dowództwa oraz postawieniem przed sądem.
Po tym, jak zawiodły próby ugody z Pompejuszem, Cezar zdecydował się na wkroczenie z wiernymi sobie legionami do Italii. Przekraczając Rubikon, małą graniczną rzekę, miał powiedzieć "alea iacta est" - kości (do gry) zostały rzucone. W ten sposób zaczęła się kolejna długotrwała wojna domowa między Juliuszem Cezarem a wspieranym przez senat Pompejuszem.
Cezar dotarł bez większych przeszkód do Rzymu, zaś Pompejusz wraz z senatem opuścił Italię i przeniósł się do Grecji. Zwolennicy Pompejusza i jego wojska znajdowały się w Hiszpanii. Cezar udał się tam i zwyciężył, następnie podporządkował sobie Sardynię, Korsykę i Sycylię. Zwolennicy senatu zachowali jednak bardzo ważną prowincję - Afrykę, skąd czerpano zboże dla Wiecznego Miasta. W 48 r. p.n.e. legiony Cezara dotarły na Półwysep Bałkański. Pompejusz nie chciał wydawać Cezarowi bitwy wiedząc, że jego wojsko jest niezbyt liczne i zmęczone. Wolał nękać je częstymi atakami i głodem. Towarzyszący mu liczni senatorowie byli jednak tak pewni zwycięstwa, że zmusili wielkiego wodza do walki. Cezar, mimo że miał o połowę mniej liczne wojska, odniósł świetne zwycięstwo. Pompejusz zbiegł do Egiptu, gdzie został zamordowany. Zwolennicy senatu i Pompejusza uciekli do Afryki i Hiszpanii.
W 46 r. p.n.e. Cezar pokonał w bitwie pod Tapsus tych zwolenników Pompejusza, którzy szukali schronienia w Afryce. Utworzył nową prowincję Afrika Nowa z królestwa Juby, które popierało Pompejan. Po tym zwycięstwie Cezar został ogłoszony w Rzymie dyktatorem na 10 lat.
Rok później (45 r. p.n.e.) w Hiszpanii Cezar pokonał w bitwie pod Mundą ostatnią armię zwolenników Pompejusza i po powrocie do Rzymu odbył triumf z okazji zakończenia wojny domowej. W tym samym roku senat przyznał mu dożywotnio tytuł dyktatora. Po zakończeniu krwawej wojny domowej Cezar został ogłoszony dyktatorem. Wbrew dawnym prawom republiki mógł ten urząd sprawować dożywotnio. Jednocześnie miał tytuł konsula (przyznany mu na 10 lat) i trybuna ludowego, był też najwyższym kapłanem. Jego władza w znacznej mierze opierała się na bezwzględnie wiernej mu armii.
Cezar nie szukał porozumienia z senatem. Powiększył liczbę senatorów do 900, wprowadzając do niego przedstawicieli podbitych ludów, nawet Galów, ku powszechnemu oburzeniu. Prowadził szeroką akcję kolonizacyjną w Afryce, Hiszpanii, Galii i Grecji, tworząc kolonie rzymskie zasiedlane przez weteranów jego armii. Dążąc do ograniczenia darmowego rozdawnictwa zboża, osadzał w koloniach również liczne grupy plebsu rzymskiego, jednocześnie chętnie nadawał obywatelstwo rzymskie mieszkańcom prowincji.
Wobec swoich wrogów Cezar zachowywał wspaniałomyślność, co w czasach Suli było niesłychane. Wielu zachowało więc nie tylko życie, ale i majątek. Cezar nie okazywał jednak szacunku dla tradycji republiki i podkreślał swoją pozycję rzeczywistego władcy. Obawa, że ogłosi się królem, pchnęła zwolenników senatu do czynu. Zorganizowali oni spisek, do którego należał m.in. Marek Brutus, uchodzący za przyjaciela Cezara. W święto zwane idami (15 marca 44 r. p.n.e.) Gajusz Juliusz Cezar został zamordowany w senacie. Każdy ze spiskowców zatopił w jego ciele swój sztylet. Upadając, Cezar zasłonił twarz togą. Skonał pod stojącym w sali senatu pomnikiem swego wielkiego przeciwnika Pompejusza. Spiskowcy mieli nadzieję, że wraz ze śmiercią dyktatora zostaną przywrócone rządy senatu i że wróci porządek starej republiki. Zaraz po śmierci Cezara jego najbliższy współpracownik Marek Antoniusz odczytał testament wodza. Cezar poczynił olbrzymie zapisy na rzecz ludu rzymskiego, ofiarował mu ogrody i pieniądze. Pogrzeb Cezara zamienił się w wielką manifestacje ku jego czci, spiskowcy zaś uciekli z Italii na wschód. Zaraz po śmierci Cezara jego najbliższy współpracownik Marek Antoniusz odczytał testament wodza. Cezar poczynił olbrzymie zapisy na rzecz ludu rzymskiego, ofiarował mu ogrody i pieniądze. Pogrzeb Cezara zamienił się w wielką manifestacje ku jego czci, spiskowcy zaś uciekli z Italii na wschód. Zwycięscy triumwirowie ponownie podzielili władzę między siebie. Marek Antoniusz uzyskał wschodnią część państwa rzymskiego i zaczął przygotowywać się do walki z Partami, Oktawian August objął zachodnie ziemie imperium, a Lepidus wkrótce zrezygnował z władzy i zadowolił się wysoko cenionym urzędem najwyższego kapłana.